دانلود فیلم The Autobiography of Miss Jane Pittman 1974 دوبله فارسی بدون سانسور

The Autobiography of Miss Jane Pittman داستان یک زن سیاه پوست جنوبی را روایت می کند که در دهه ی هزار و هشتصد و پنجاه در دوران برده داری و اسارت چشم به جهان گشود اما زندگی درازش او را به یکی از اعضای جنبش حقوق شهروندی در دهه ی هزار و نهصد و شصت تبدیل کرد...

دانلود فیلم The Autobiography of Miss Jane Pittman 1974 دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس فارسی در فیلمازون.

خانم جین پیتمن بیش از 100 سال سن دارد. او که به عنوان یک برده به دنیا آمده، ظلم، فرصت، سوء استفاده، توجه، عذاب، سرخوشی، سود و بدبختی را دیده است. همانطور که توسعه آزادی های اجتماعی در فضای او شروع به فشار بر قوانین و محدودیت های انزوا می کند، او راهی برای مقابله با توسعه پیدا می کند. همزمان یک نویسنده سفیدپوست وارد منطقه می شود و شروع به طرح پرسش های خود در مورد زندگی خود می کند. دوشیزه پیتمن در دعواهایش تسلیم می شود و، با شروع برخوردهایش به عنوان یک برده بچه، زندگی نامه و برخوردهایش را در قرن گذشته بازگو می کند.

این بالاترین رتبه را در اواخر رادیو تایمز به خود اختصاص داد. به این ترتیب، با وجود این واقعیت که من هرگز در مورد آن چیزی نمی دانستم، ترجیح دادم به آن اهمیت زیادی بدهم. با تماشای آن می توانم دلیل این را ببینم که چرا هم در آن مجله با چنین برکتی در نظر گرفته شده است و هم در بیشتر موارد توسط تماشاگران در IMDb. توبیخ موضوع فیلم به دلیل تمایل و خیانت پشت داستانی که گفته می شود دشوار است، اما از نظر ویروسی من نیز نادیده گرفتن کمبودهای فیلم اساساً با توجه به این واقعیت دشوار است. که در حال پوشش دهی وحشتناک و در حال پیشرفت در فرهنگ آمریکای شمالی است. بنابراین در مقیاس «شایستگی» می‌توانم آن را به‌طور استثنایی امتیاز دهم و با قرار دادن این موضوع در دهه 1970 با قرار دادن این سوژه علی‌رغم تماشاگرانی که هنوز آن را به‌عنوان یک فیلم تماشا می‌کنند، آن را به طور استثنایی ستایش کنم؟ همه چیز را در نظر بگیریم، این یک داستان جایگزین است.

از نظر ظاهری، نکوهش این که به نظر می‌رسد TVM است و محدودیت‌های برنامه هزینه‌ای مانند TVM را دارد، سخت نیست، بنابراین من این کار را به عنوان آن انجام نمی‌دهم. هم بسیار ساده و هم خارج از خط است. مسئله جدی تر برای من در ترکیب است. داستان به زبان سیاه و سفید ساده روایت می شود (با این فرض که شما انتخاب کلمات را بهانه می کنید). داستان بدیهی است که خوب و بد معامله می کند و این معرفی می شود تا تماشاگر احساس خوبی داشته باشد که اشتباهات به آنها مربوط نیست و آن حق برنده است. این موضوع توسط ماده و انتقال بیش از حد نوستالژیک که من مطمئن هستم آنها را به هق هق می‌اندازد تأیید می‌شود، اما برای من بارها و بارها من را درگیر و سرد کرد. این که شخصیت های آفریقایی-آمریکایی در اکثر موارد به عنوان شجاع و سربلند معرفی می شوند، شاید به عنوان یک تصمیم نمایشی آگاهانه منطقی باشد. اما با ساختن افراد سفیدپوست به طور کلی "پسران خوب"، فیلم با حقیقت ساده موضوع از بیرون آمدن بیرون می آید. در The Autobiography of Miss Jane Pittman افراد وحشتناک اقلیتی از افراد هستند که هرگز از گذشته عبور نکرده اند و من متاسفم با فرض اینکه این توهین می کند، اما با این حال، طرح موضوع نژاد به این شکل، نبرد مداوم (گاهی) در این منطقه را تحقیر می کند.

شاید من بی رحمانه رفتار می کنم، اما این پیچیدگی و موقعیت های بد تعریف شده هیولایی است. از این بحث که باعث می‌شود چیزهایی مانند فیلم‌های اسپایک لی، سیم‌های HBO و غیره را پیدا کنم که هر چقدر هم که باشند بسیار جذاب هستند. از آنجایی که The Autobiography of Miss Jane Pittman واقعاً فعلاً پرس و جوها و مشکلات متعددی ندارد. در عوض با نگاهی معکوس به عنوان یک دنیای جایگزین، فیلم از دست دادن و پشیمانی تماشاگر استقبال می‌کند بدون اینکه واقعاً آنها را وادار کند که فکر کنند آیا چیزها منحصر به فرد هستند یا خیر. من ارزش این را دارم که این "فقط یک فیلم تلویزیونی" است، اما وقتی چیزی در حال بمباران است، نگرانم که باید به این شکل مطرح شود و نه صرفاً به خاطر تلاش برای تبریک گفت. من در واقع احساس می کنم که شما می خواهید آن را با توجه به زمانی که ساخته شده است ببینید و، در این راستا، بخشی از این امر قابل بخشش و معقول است، اما فکر می کنم که نمی توانم از کلمه "پرهیز کردن" دوری کنم. طبق همه حساب‌ها به سمت پشت سر من می‌چرخند.

کورتی کاملاً تلویزیونی است و هنوز تاریخ خوبی نداشته است، باید رفتار او با سرگرم‌کننده‌ها باشد که مسافت را طی می‌کند. تایسون خوبه باید بگویم او عالی است اما من نمی توانم. بازی "قدیمی" او واقعا خوب یا بد نیست و با در نظر گرفتن اینکه او چند صحنه عمیق و فوق العاده جذاب ارائه می دهد، به نظر نمی رسد که او در این سنین فرد قابل پیش بینی داشته باشد. انجام صحنه به صحنه بر خلاف پرسپکتیو بالاتر. او تأثیر حضور در یک فیلم «شایسته» را تجربه می‌کند، اما نه نصف باقی مانده بازیگران کمکی. هر فرد دیگری به هر حال در طلسم هیاهوی بی زحمتی از کیفیت عمیق شخصیت ها است و آنها آن را در آن سطح کار می کنند، اما نه بیشتر.

به طور کلی، من در واقع ارزش آن را در محیطی که The Autobiography of Miss Jane Pittman در آن ساخته شده است و به همین دلیل من واقعاً می‌دانم که ممکن است آن را با چشم‌های ساده‌تر و فهمیده‌تر دیده باشم. با این وجود، من امروز آن را تماشا و ممیزی می کنم و می توانم نظرات خود را بر این اساس ارائه دهم. به این ترتیب فیلم بسیار ساده شده و نوستالژیک است. این نبرد مستمر را نادیده می‌گیرد و «بد» را از «پسران خوب» به عنوان ویژگی ترتیبی از تصمیم‌های نمایشی می‌سازد که به نظر می‌رسد ناظر را از پرداختن به مسائل امروز (منظورم سال 1974 و اکنون) محافظت می‌کند. این به نوعی بر یک درام تأثیر می گذارد "مگر وحشتناک نیست"، با این حال موضوع به طور قابل توجهی بیش از آنچه که بیان می شود ارزش دارد. تقریباً مطمئناً "شایسته" است، اما من به بیش از آن نیاز داشتم.

دانلود فیلم The Autobiography of Miss Jane Pittman 1974 دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس فارسی در فیلمازون.

بی ریچاردز باورنکردنی نقش یک فرد مسن 102 ساله را در قسمتی از «زنان طراحی» بازی کرد، او درباره پایان اپیزود گفتمانی داشت که ممکن بود از زبان جین پیتمن بیرون آمده باشد. واضح است که این شخص به نحوی تحت تاثیر حضور شگفت انگیز سیسیلی تایسون برنده جایزه امی در یکی از بهترین فیلم های تلویزیونی قرار گرفته است. خانم جین پیتمن که از اواسط دهه 20 تا 110 سالگی بالغ شده است، یکی از آن خانم های عاقل تر است که باید از طریق صفحه تلویزیون به سراغ او بروید تا در حالی که اشک می ریختید در آغوش بگیرید. روشی که مایکل مورفی، روزنامه‌نگار سفیدپوست نیویورکی او را متعجب می‌بیند، به این فکر می‌کند که چگونه جمعیت فوراً به سراغ این شخصیت می‌روند که به نظر می‌رسد آنقدر واقعی است که قبول ساختگی بودن او دشوار است. او به احتمال زیاد ترکیبی از بسیاری از رنگین پوستان است که پس از اتمام تسلیم شدن برای مدتی طولانی موعد مقرر را به دست آورده و به نشانه ای دلگرم کننده برای همه اطرافیانش، سفید و تیره تبدیل شده است. خانم‌های وحشی تثبیت‌شده اطراف او، زمانی که مورفی برای اولین بار ظاهر می‌شود، بسیار تدافعی می‌کنند، زمانی که جدیت و حق بیمه واقعی او را در داستان او و دلیل کشف واقعیت در رابطه با آن را درک می‌کنند، به سرعت به سراغ او می‌روند. تایسون بسیار سرگرم کننده است زیرا او را در چند رویداد فریب می دهد و به او می فهماند که چقدر باهوش است و هیچ کس نمی تواند بر او مانور دهد.

زندگی جین پیتمن از زمانی شروع می شود که او جوان است. بانوی جوان برده با بازی والری اودل، با دیدن وحشیگری‌هایی که پس از آزادی اتفاق می‌افتد، نه اینکه برای گذراندن آن سنگ تمام بگذارد. می‌توانید درک کنید که چگونه جین با بیزاری از مرد سفیدپوست، که توسط یک سرباز شمالی که نام جین را به او می‌دهد و از او می‌خواهد که هرگز اجازه سوء استفاده از او را به کسی ندهد، با همدلی با او رفتار کند، چگونه آرامش واقعی را حفظ کند. ظرافت و غرور او ادامه می یابد تا زمانی که تایسون کنترل کار را در اواسط 20 سالگی خود به دست می گیرد، عاشقانه های واقعی را دنبال می کند و با دیگری می جنگد تا از مالکان برده قبلی که در حال گسترش فرصت های شغلی برده های قبلی به عنوان کشاورزان مستاجر هستند، مستقل شود. او حتی زمانی که یکی از آن سرپرستان کشاورز مستاجر درخواست 5 دلار سود می کند، بعد از اینکه آنها اساساً تمام دارایی خود را فروختند تا 50 دلار جمع آوری کنند، او را به خاطر مخارج قانونی که نمی دانستند او برای آنها پرداخت کرده است، مدیون هستند.

از طریق وحشتناک از دست دادن همسر مهم خود در سنین پایین، ما در آن زمان شاهد مدیریت جین فرزند بشارتگر خود و اطمینان او برای کمک به سیاهان آزاد شده برای ردیابی احترام و آزادی و بهبود شرایط آنها از طریق آموزش و سختی هستیم. کار کردن یک بی وفایی غیرمنتظره توسط یک همراه مهاجر اروپایی خیره کننده است، با این حال جین در طول این بدبختی ها ثابت می ماند، کارگردانی می کند و پر از انتظار تغییرات مفید است. گفتمان اعتماد پسرش یک ثانیه مهم در فیلم The Autobiography of Miss Jane Pittman است، به رسمیت شناختن فیلمنامه فوق العاده و احتمالاً فوق العاده ترین ثانیه در تاریخ فیلم تلویزیونی.

در طول فیلم، دقایق منحصر به فرد متعددی وجود دارد. و نمایشگاه هایی که تا مدت ها پس از اتمام فیلم برای شما باقی خواهند ماند. کاترین هلموند به‌ویژه به عنوان یک بیوه جنوبی که به جین جوان آب می‌دهد به سردی دل می‌دهد و پس از آن تحقیر خود را نسبت به افراد رنگین پوست ابراز می‌کند، بسیار قدرتمند است. شیوه‌ای که او این کار را انجام می‌دهد صرفاً یک اعلان تحقیر نیست، اما نشان می‌دهد که چه چیزی از آن استقبال کرده است. دقایق کوچک اساساً از چشم شخصیت‌های مختلف نشان می‌دهد که آنها در آن لحظه به چه فکر می‌کردند، و در واقع می‌توانید با توجه به بخشی از شخصیت‌های سفید متوجه شوید که آنها چقدر می‌دانستند که رفتار با این افراد چقدر اشتباه بوده است.

در حالی که این حتی نشان دهنده نوع وحشیگری نیست که سیاه پوستان پس از پایان اطاعت از آن مراقبت می کردند، دقایقی وجود دارد که جمعیت را هم در اشک و هم در خشم خواهد داشت. با وجود این، در حالی که مقامات ناشکیبایی تحمل می کنند، با پیروزی خانم جین که می خواهد به سمت چشمه آبخوری یک مرد سفیدپوست راه برود، به پایان می رسد. برای مدت طولانی پس از اولین بار دیدن این موضوع، احساس می‌کردم که جین پیتمن یک فرد واقعی بوده است، بنابراین در بررسی این موضوع، از این که فهمیدم اساساً بر اساس یک رمان و واقعیت قابل تأیید نیست، شوکه شدم. آنقدر کارگردانی و واقعی است که متوجه می‌شوید که روحیه بسیاری از خانم‌های جین پیتمن با سرخوشی تماشا می‌کردند، زیرا این امر به رسمیت شناخته شد، کمک‌های زیادی دریافت کرد، و به وضوح تأثیری بر نحوه نگاه صادقانه افراد به خود و افراد اطراف داشت. آنها که اخیراً نسبت به آنها تعصب داشتند. مطمئناً این یک افسانه فیلم است. همانطور که بهه ریچاردز بعداً در "طراحی زنان" گفت: "ما در جایی که باید باشیم نیستیم. ما در جایی که خواهیم بود نیستیم. در هر صورت، اساساً در جایی که بودیم نیستیم."